30 ene 2011

O Gnomo II (Segunda Parti)


O Gnomo  (Leyenda Aragonesa)
1863
II





Amán d’o lugar, y sobre un alt qu’ abocinaba a redolada, bi heba un antigo castiello albandonau per os suyos sinyors. As viellas, en as nueits de vilada, recentaban una historia rebutida de marabiellas amán d’os suyos fundadors. 

Deciban que i trobando-se o rei d’Aragón en guerra con os enemigos d’ell, escamallaus os suyos recursos, albandonau per os suyos pars y amán a tresbatir o tron, li se presientó bell diya una pastoreta d’ixa redolada, y dimpués de revelar-li a existencia de uns soterranios per a on podeba esnavesar o Moncayo sin que parasen cuenta sin que lo advertisen os suyos enemigos, li dio un tresoro en perlas finas, riquismas piedras polidas y barras d’oro y archent, con qualas o rei bosó a las suyas mesnadas, debantó un poderoso eixercito y, marchando cobaixo d’a tierra mientres tota una nueit, cayó a l’atro diya sobre os suyos contrarios y los tramulló, asegurando a corona en o suyo tozuelo.

Dimpués d'haber adhibito tant sinyalata victoria, recentan que dicié o rei a la pastoreta:

-Pide-me-ne lo que quieras, agún en quan estase a metat d’o mío reino, churo que lo te daré a escape.

-Yo no quiero más que tornar-me a cusirar d’o mío estallo- respondié a pastoreta.

- No cusirarás qu’as mías mugas- refetó o rei, y le dio  o sinyorío de tota a marca, y li mandó edificar una fortidura en o lugar más amán de Castiella, a on se’n tresladó  a pastora, acomodata ya con un d’os prencipals d’o rei, noble, garronero, valient, y sinyor asínas mesmo de muitas fortiduras y fiudos.

O estupendo recento d’o tió Goi amán d’os gnomos d’o Moncayo, qualo secreto en yera n’a fuent d’o lugar, acitó de nuevas as fantesías d’as dos chirmanas namoradas, replenando, si cal, a ignorata historia d’o tresoro trobau  per a pastoreta d’o concello: tresoro quala remeranza bi heba narcau más d’una vegada, as nueits d’insomnio y amargor, presientando-se-ne a os suyos prexins como un feble rayo d’asperanza.

A nueit venient a la tardada en trobar-se con o tió Goi, totas as mesachas d’o lugar facioron conversa n’as suyas casas d’a estupenda falordia que lis heba recentada. Marta y Magdalena alzoron un fundo silencio; y ni en ixa nueit, ni en tot o diya venient, tornoron a cambear parola  respeutive a ixe asunto, martingala de totas as conversas y obchecto d’os comentarios d’as suyas vecinas.

Quan plegó a hora de costumbre; Magdalenta tornó o suya cantaro y le dicié a la suya chirmana:

-Imos ta la fuent?

_Marta no contestó, y Magdalenta torno a dicir-li:

-Imos ta la fuent? Para cuenta que si no mos aprecisamos se i meterá o sol antis d’a tornada.

Marta  exclamó a la fin con un accento breu y aspro:

-        Yo no quier ir hué.
-        -Yo tampoc no- adibié Magdalena dimpués d’un inte de silencio, mientres qualo miró fito-fito a la suya chirmana, como si aimase adevinar en ells l’enchaquia  d’a suya firmeza.



Gustavo Adolfo Becquer

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Si en queretz, podetz deixar un comentario astí