Aspigas d'oro y mái no més d’estrinques

Antonio Aramayona 

Fuent: La Utopía es necesaria

Dende fa unas pocas semanas, torna a arreciar a plevia aceta de qualques beuses que ninvian correus electronicos ta no mercar productos catalans. Cadagún d'ells tien a virtut d'ubrir as mías talladeras ragonables ta ra tristura. Me vago pensando en ixes encefalogramas plans que ninvian tals correus y m'asalta ro dandalo de si una Espanya s’amorta u si d’unatra Espanya badalla, de vez que tiengo a certitut qu’una d'ixas dos Espanyas, u todas dos, ye qu’en me tien tant chelau o corazón.

Fa unas anyadas me’n trobé un maitín, ya empecipiau o curso, a Jing, una mesacha de quince anyos, posada en una esculladera d'a primera ringlera, alufrando-me fito-fito. Sin previo aviso, la heban embutito en clase d'Etica de 4º d'ESO, sin ni sisquiá avisar-me que no sapeba una sola parola en castellán. Boquiubierto me’n quedé, metendo-me en o suyo perello sentindo sonius inintelichibles sin tartir de ueito y meya d’a maitinada ta dos y meya d'o meyodiya cada diya d'a semana, de luns ta viernes.

Jing estié con o tiempo una buena lición ta totz os que yeranos en aquera clase, en que yo yera tutor. D’entre totz, a ro largo d'o curso, li faciemos saper dende o primer diya que querebanos charrar con ella de muitas cosas, qu’ella mos aduyarba tamién a cambear muitas atras d'as nuestras pautas mentals y de comportamiento, que rematarbanos replecando-nos y capindo-nos lugo ta ir construyindo a ixena ixa vida y ixe mundo que tantos aspiramos y en tenemos dreito.

Jing facié muitos d’amigos –yo en tiengo ra honor de contar-me d’entre ells-, mos recentó tradicions, falordias y costumbres en clase, fendo-nos participes d'o gran cabal qu’en portiaba con ella dende a suya tierra. Quedamos asinas enrequius totz y todas.

Tiengo buenos amigos catalans, que truixoron con yo a suya butifarra y as suyas monchetas, os suyos villancicos y as suyas sardanas, as casas suyas y ras suyas parentallas, o suyo idioma y os suyos costumbres. De tot ixo me sigo sentindo argüelloso y agradeixiu. Lo esferent complementa y enrequeix, y ye un sinsentiu veyer-lo com’un atentau cuentra lo propio (cosa ye propia, ni sisquiá ra tierra; encara que ra tierra ye tant chenerosa que s’en fa de totz con tall que la cudiemos).

Cadaguna d'as opcions politicas y culturals arredigadas en Catalunya ye tamién un tresoro de totz, fueras d’os beuses que espiernen lo que esconeixen, viedan lo que lis empentan os suyos propios totons y ninvian correus electronicos que reflectan l’esbaruquiada d’a suya alma. Per qué no deixar que ros catalans sieguen con as suyas falces cutio aspigas d'oro y mái no més d’estrinques?