_Istas son, Govinda, bell unas d'as ideyas que he cabilato.
Siddharta se pingó, debantó un zaborro d'o sulero y ro sopesó n'a man.
_ Isto,-declaró mientres chugaba-, ye un zaborro, y drento d'un tiempo talment siga polvo d'a tierra, y d'a tierra esdeviendrá en estar una planta, un animal u mesmo un seyer humán. En atros tiempos hese dito:
"Iste zaborro no ye qu'un zaborro, no tien valgua, pertanye a ro mundo de Maja; pero como en o cercuito d'as transformacions tamién puet arribar a estar un seyer humán y un esprito, per ixo li dó valgua". D'ista traza, talment hese pensato enantis. Pero agora ragono: Iste zaborro ye un zaborro, tamién un animal, tamién un dios, tamién un Buda; no lo venero ni amo perque bell diya pueda esdevenir en estar isto u ixatro, sino perque tot isto lo ye dende fa tiempo, de cutio. Y, mesmament, isto que agora me se presienta como un zaborro, qu'enguán veigo que ye un zaborro, chustament per ixo lo amo y li dó una valgua y un sentiu en cadaguna d'as suyas linias y vuedos, en o suyo amariello, en o griso, en a suya dureza, en o soniu que produix quan l'abatano, en a ixuquera u en a humedat d'a suya superficie.
"Bi ha zaborros que en tocar-los semblan zaite u sabón, y unatros fuellas u sabre, y cadagún ye esferent y raspia l'Om d'a suya traza; cadagún en ye Brahma, pero, aravegada, en ye un zaborro, ye graxenco u sabonoso, y mesmament isto ye ro que me cuaca y me sembla marabielloso y digno d'adoración.
Pero no me'n faigas charrar sobre tot isto. As parolas no son buenas ta ro sentiu secreto d'as cosas; malas que se prenuncia bell una ya cambea guaire, se falsía..., sí, y tamién só muito d'alcuerdo en que lo que está un tresoro y ra sabiduría d'una presona, semble cutio guaire meco ta l'odito d'otris.
Govinda ascuitaba en silencio.
_Per qué m'as dito ixo d'o zaborro?_Preguntó envudiant, zaga d'una pausa.
